Ներքին եւ արտաքին թշնամիները խուճապի մեջ են
Հայաստանի ու սփյուռքի հայազգի, ինչպես նաեւ արտերկրի այլազգի հայագետների միջեւ վաղուց են ընթանում հայագիտության շուրջ լուրջ, սկզբունքային պարզաբանումներ, որոնք դեռ ծավալվելու են եւ բուռն կերպով կքննարկվեն նաեւ գիտական-մշակութային ու հասարակական-քաղաքական ոլորտներում, ԶԼՄ-ներում:
Ընթանում է ոչ միայն պատմագիտական, այլեւ՝ քաղաքական անհաշտ պայքար: Այո՛, քաղաքական պայքար, քանի որ գիտականորեն չկարողանալով ապացուցել իրենց ”բոբիկ” տեսակետները, ազգադավ ”հայագետները” եւ նրանց օտարերկրյա տերերը դիմում են սադրանքների ու քաղաքական պարտադրանքների, որպեսզի կանխեն իրապես ՀԱՅ եւ ՊԱՏՄԱԲԱՆ մասնագետների ճշմարիտ բացահայտումներն ու առաջընթացը:
Հատկապես հայաստանյան հին ու նոր սերնդի մի շարք պատմագետների (հայագիտության մեջ՝ Ա. Մովսիսյանի, Պ. Հերունու, Գ. Յազըճյանի, Ա. Տերյանի, Է. Խուրշուդյանի, Ա. Վարպետյանի, Ա. Այվազյանի, Գ. Կարապետյանի, Հ. Մարտիրոսյանի, Մ. Օհանյանի, Ա. Շահնազարյանի, Ա. Արմինի, Հ. Ներսիսյանի եւ նվիրյալ այլոց (թող ներողամիտ լինեն, որ տեղի սղության պատճառով չենք հիշատակում իրենց հարգելի անունները)) աշխատություններն այնքան համարձակ, դիպուկ ու ճշգրիտ են, որ ”վաստակաշատ” հայ գիտնական-ակադեմիկոսները եւ օտարազգի ”հռչակավոր հայագետները” շփոթի ու խուճապի մեջ են, հայտնվել են ”գիտա-կլինիկական” մահվան վիճակում: Հրաժարվե՞ն իրենց սին տեսություններից հանուն ճշմարտության, բա կոչումնե՜րը, պաշտո՜նը, պետական թոշա՜կը, որն ստանում են ի վարձահատույց ազգադավության…
Իսկ ՀՀ ու սփյուռքի հայության շրջանում հետզհետե մեծանում է նաեւ հասարակական-քաղաքական աջակցությունը ճշմարիտ ՀԱՅԱԳԻՏՈՒԹՅԱՆ հանդեպ: Եվ սա կրկնակի է սարսափեցնում հոգեվարքի մեջ հայտնված կեղծարարներին ու սրանց մանկլավիկներին, որովհետեւ դա արդեն բարկացնում է նրանց հովանավոր սիոնա-թուրանական քաղաքական դաշինքին ու սրա համակիր ու աջակից այն տերերին, որոնք միլիոնավոր դոլարներ են ծախսել եւ ծախսում իրենց ստոր, հայաստանասպան ու հայասպան նպատակներին հասնելու համար:
Այսօր հատկապես ԱՄՆ-ի ”հայագիտական” դպրոցի տխրահռչակ հայրերն արդեն միանշանակ չեն ընդունվում ու ֆինանսավորվում ՀՀ եւ սփյուռքի հայության կողմից (նման քաղաքական պատվեր կատարող եւ պանթուրքիզմի ու սիոնիզմ-մասոնիզմի ջահակիրների շարքերում են Ռասսելը, Թոմսոնը, Քաուին, Հյուսնը, Ավդոյանը, Գարսոյանը, Բուռնաթյանը, Սյունին, հայր (վարդապետ) Լ. Զեքիյանը, ցավոք, մի ”հայագիտական” հրատարակության տակ դրած իր ստորագրությամբ սրանց միացած Ռ. Հովհաննիսյանը: Նախկինում հայտնի էին նաեւ ԽՍՀՄ-ական մասոններ՝ Դյակոնովը, Պյատրովսկին, նրանց լենինգրադյան դպրոցի սաները եւ այլք):
Ոմանք արդեն ամաչում են… ոմանք էլ իրենց տգիտության բացահայտումից հետո հրաժարվում են Հայաստան գալ, իսկ ոմանք էլ (նաեւ նրանց տերերը) շտապ դրամական ”ներդրումներ” են անում ՀՀ իշխանական բարձրաստիճան որոշ շրջանակների բանկային հաշիվներում, որպեսզի արժանանան ՀՀ այս կամ այն պետական պարգեւի եւ ”ջրից չոր դուրս գան”…
Իհարկե չի ստացվի, ինչքան էլ որեւէ ստահակ հայ պաշտոնյա կամ ծախու կազմակերպություն (օր.՝ հայագիտական ուսմանց ընկերակցությունը ու այնտեղ լցված բարլո-տերմկրտչյանները, կամ ”հայ” գիտնականներ Վ. Բարխուդարյանը, Բ. Հարությունյանը, Գ. Ասատրյանը, Պ. Մուրադյանը (ժամանակին նաեւ՝ Գ. Խռլոպյանը, Հ. Ավետիսյանը եւ սրանց նմաններն ու դրանց մանկլավիկները) փորձեն հովանավորել այս կամ այն ազգադավ կամ օտար հայատյաց ”գիտնականի”:
Որեւէ դրամաքանակ, շքանշան կամ ունայնությամբ լեցուն ծափահարություն ի վիճակի չեն փրկել դավադիր հային (այնուհետ նրա ժառանգներին) ու օտարազգի թշնամուն արդար դատապարտումից…
Ժամանակը բոլորին իրենց տեղը կդնի, ափսոս ազգային գործը ժամանակավորապես կտուժի:
Իսկ հայագիտությունը, չնայած դժվարություններին, այնուամենայնիվ հայանում է……
Հայկ Թորգոմյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий