Սուրբ Հաղորդություն
«Նմանվեցեք Աստծուն, որպես սիրելի զավակներ, և ընթացեք սիրով, ինչպես որ Քրիստոս սիրեց մեզ և Իր Անձը մատնեց մեզ համար որպես անուշահոտ պատարագ և զոհ Աստծուն»:
Հայաստանյայց Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին ունի իր խորհուդները: Դրանք յոթն են: Մարդ արարածը, որպեսզի կարողանա ստանալ մարդեղությամբ Աստծո ներկայության բարիքները, հաստատեց Քրիստոսի խորհուդները: Նրանցով Սուրբ Հոգին իր շնորհները տալիս է հավատացյալներին՝ նրանց կարիքներին համապատասխան: Դրա համար էլ Եկեղեցին, իբրև տեսանելի կազմակերպություն, խորհուրդները գործածում է որպես տեսանելի միջոցներ: Ուստի խորհուդը արտաքին զգայական նշան է, որի միջոցով, տեսանելի ձևերի տակ Սուրբ Հոգու անտեսանալի շնորհներն են կենդանանում:
Խորհուրդը, մասնավորապես, կատարվում է նյութական իրերի միջոցով, որոնք Սուրբ Հոգու ներգործությամբ աստվածային նշանակությամբ և արժեքով են զգեստավորվում: Խորհրդակատարությամբ գերբնականը, աստվածայինը բնական, տեսանելի, շոշափելի միջոցներով մոտենում է մարդուն:
Հաղորդությունը այն սուրբ խորհուրդն է, որով սրբագործյալ հացի ու գինու տեսքով ստանում ենք Քրիստոսի մարմինն ու արյունը: Վերջին ընթրիքի ժամանակ Հիսուսը հացը վերցրեց, օրհնեց, կտրեց, տվեց իր աշակերտներին և ասաց. «Առէք, կերայք, այս է մարմին իմ»: Հետո գինու բաժակը վերցրեց, գոհացավ, տվեց նրանց և ասաց . «<Արբէք ի դմանէ ամենեքին, զի այդ է արիւնն իմ նորոյ ուխտի, որ ի վերայ բազմաց հեղու ի թողութիւն մեղաց» (Մատթ. ԻԶ 28): Քանի որ այդ խորհուրդը հաստատվել է Վերջին ընթրիքի ժամանակ այդ իսկ պատճառով այն հաճախ կոչում ենք նաև Խորհրդավոր:
Այդ օրը Հիսուսը պատվիրեց «<Այս արեք իմ հիշատակի համար» ( Մատթ. ԻԶ 26-29, Ղուկ ԻԲ 19): Այսինքն Հաղորդության խորհուրդը Հիսուսի Ինքնազոհաբերման, պատարագման խորհուրդ է: Եվ Սուրբ Պատարագի արարողության բուն առանցքը Հաղորդության խորհուրդն է, որի ժամանակ Հիսուս Քրիստոս՝ Անմահ Գառը, որպես հաշտության զոհ, խորհրդավոր կերպով պատարագվում է Սուրբ Սեղանի վրա՝ բաշխելով մեզ Իր սուրբ Մարմինը ու սուրբ Արյունը, որով քավություն և թողություն է տրվում մեր մեղքերին: Այդ պատճառով էլ Սուրբ Հաղորդության խորհուրդը կոչվում է նաև Անարյուն Պատարագ: Հաղորդությունը այն ճշմարիտ մանանան է, որ կայնք է տալիս քրիստոնյաին: Նա երկնային հավիտենական սեղանի ճաշակումն է: Նրանով Քրիստոսը գալիս և բնակվում է հավատացյալների հոգիների մեջ և նրանց իրար միացնում: Այն անմահության բալասանն է, և երբ մեր մարմինները ճաշակում են այն հագնում են անապականություն և հարության հույս: Այս խորհուրդը մատուցանող քահանան կամ եպիսկոպոսը կոչվում են պատարագիչ: Հարության խորհրդի մեջ հացի և գինու տեսքով Քրիստոսի մարմնի ու արյան ճաշակումը մարդու կյանքը միացնում է աստվածային կյանքին: Հաղորդությունը հավիտենականի և անցավոր էակի, Անհունի և հունավոր արարածի հարաբերության մերձեցման միջոցն է հանդիսանում: Սրբագործված հացն ու գինին ճաշակողների հոգիների մեջ Աստված իջնում է զորացնում ներշնչում կենդանացնում է և դրանք բարձրացնում իր կյանքին: Որքան մարդու հոգին աստվածային հոգով սնվի այնքան ավելի առողջ ու մաքուր կլինի: Գերբնականը մտնելով միջոցի և ժամանակի մեջ բնակվում է իր ստեղծած արարածի ներաշխարհում և իր կյանքից նոր կյանք է տալիս նրան, բայց արդեն անվախճան, հավիտենական կյանք: Հաղորդվողները Ս. Պատարագի ժամին ճաշակելով Տիրոջ մարմինն ու արյունը, խորհրդաբար միանում են ոչ միայն Աստծուն, այլև իրար և այդպիսով կազմում են Քրիստոսի մարմինը՝ եկեղեցին: Ս. Հաղորդության խորհուրդը եկեղեցու բոլոր անդամներին մեկտեղում է եղբայրական սիրո և խաղաղության կապով: Այդ պատճառով էլ առանց այս խորհրդի եկեղեցին չի կարող ապրել, քրիստոնյան չի կարող դառնալ ժառանգորդ երկնքի արքայության, հետևաբար չի կարող հավիտենական կյանք ունենալ:
Հաղորդության խորհուրդը Քրիստոսի հետ հաղորդակցության սրբազան արարողություն լինելուց բացի նաև քավչական զոհագործություն է՝ մատուցված Աստծուն, ապրողներին և ննջեցյալներին: Այն Գողգոթայի վրա տեղի ունենած զոհագործության շարունակության ներկայացումն ու իրագործումն է մեր իսկ ժամանակի և կյանքի մեջ: Քրիստոսը, հենց ինքը մատուցեց մեզ համար որպես «պատարագ և զենումն Աստուծոյ» (Եփես Ե. 2): Խորհրդակատարման նյութը ցորենի անթթխմոր հացն է և խաղողի անապական գինին: Ս. Գրիգոր Տթևացին այսպես է բանաձևում խորհուրդը. «Հաղորդությունը իր մեջ պորունակում է Քրիստոսին՝ հաց ու գինու տեսքով և դրանցից յուրաքանչյուրի մեջ Քրիստոս առկա է ամբողջապես»: Հացն ու գինին խորհրդավոր կերպով Քրիստոսի ճշմարիտ մարմնի ու արյան են փոխակերպվում ս. Պատարագի ընթացքում: Սրբացման պահին հացի ու գինու արտաքին հատկանիշները մնում են նույնը, իսկ ներքին էությունը փոխակերպվում Քրիստոսի մարմնի ու արյան: Մեր եկեղեցում հացն ու գինին օրհնվում են առանձին-առանձին և այնուհետև ճաշակելիս միավորվում: Այն «Խորհին խորհուրդ» է, անքննելի անիմանալի սովորական մտքի համար և միայն հավատքով ըմբռնելի: ճշմարիտ է միայն ասել թե Սուրբ Հոգու կոչումով և Նրա իջնելով է որ հացն ու գինին փոխարինվում են մարմնի ու արյան: Արտաքնապես հացի ու գինու տարրերը նույնն են մնում, սակայն ստանում են նոր զորություն և նրանց մեջ խորհրդավոր կերպով հաստատվում են Քրիստոսի մարմին ուր արյան իսկությունը Սուրբ Հոգու ներգործությամբ:
Հռոմեական եկեղեցին այս խորհուրդը մեկնաբանում է որպես գոյացափոխությունը: Այսինքն գոյացության մի ձևի փոփոխումը մեկ այլ գոյացության: Մինչդեռ գոյացության պատահական հատկությունները չեն փոխվում, հացն ու գինին առարկայաբար մարմին և արյուն են դառնում: Հացի ու գինու մարմնի և արյան փոխարկվելով նրանց առանձին գոյացությունները ոչնչանում են: Իսկ ըստ Հայաստանյայց եկեղեցու գոյացությունը չէ, որ փոխվում է կամ ոչնչանում, այլ տարրերը խորհրդականապես և անասելի կերպով փոխարկվում են Քրիստոսի մարմնի և արյան իսկությանը, և ճշմարտապես դառնում են Նրա մարմինն ու արյունը: Այդ փոխակերպումը զգայական կամ շոշափելի չէ, այլ խորհրդավոր կերպով իմանալի: Հաղորդվելուց առաջ առաջին պարտավորությունը, որ մեր առջև դնում է եկեղեցին, մկրտված լինելն է, ինչպես նաև ուղղափառ վարդապետության խոստովանությունն է: Կարևոր է նաև հավատով խոստովանությունը առանց դրա իմացության մենք չենք ըմբռնի թե ինչ ենք ճաշակում սովորական հաց և գինի թե՞ Քրիստոսի մարմինն ու արյունը: Այս է պատճառը, որ հաղորդության ժամանակ հնչում է հավատով խոստովանույթան մի փոքրիկ դրվագ. «Ասացէք «մեղայ Աստուծոյ» հաւատամք ի Հայր Սուրբ Աստուած ճշմարիտ, հաւատամք յՈրդին Սուրբ Աստված ճշմարիտ, հաւատամք եւ ի Հոգին Սուրբ Աստուած ճշմարիտ: Խոստովանիմք եւ հաւատամք
Զի սա է Կենդնաի եւ կենդանարար Սարմին եւ Արիւն Տեառն մերոյ եւ Փրկչին Հի սուսի Քրիստոսի, որ լինի մեզ ի քաւութիւն եւ ի թողութիւն մեղաց, խոստովանիմք եւ հաւատամք»:
Հաղորդություն ընդունելու երկրորդ պայմանը հոգևոր մաքրությունն է: Այս պատճառով, որ հաղորդությունից առաջ անպայմանորեն քննեք ինքներս մեզ, զղջանք մեր սխալների համար, խոստովանենք Աստծու և նրա պաշտոնյայի՝ հոգևորականի առջև: Այդ օրը պետք է նաև ֆիզիկապես մաքուր լինել և նախքան հաղորդությունը որևէ կերակուր չճաշակել:
Այսպիսով պետք է եզրակացնել որ մեր կյանքի գերագույն իմաստը և նպատակը Աստծու հետ հաղորդակցության մեջ է: Այս մտածումով է որ մենք պետք է մոտենանք հաղորդության սուրբ խորհրդին:
Комментариев нет:
Отправить комментарий